35 jaar gedoopt

Het is al 35 jaar geleden dat ik gedoopt werd, zoals doopsgezinden dat zeggen: op mijn zelf geschreven belijdenis. Het was een feest!! Echt een feest. Het voelde als een nieuw begin. Van alles had ik achter me gelaten, bijna alsof ik opnieuw geboren werd. Niet dat ik een heel ander mens werd, maar wel zette ik mijn eerste stappen op een nieuwe weg, waarop ik nog steeds voortga.

Ongeveer een jaar voor mijn doop had ik bij de doopsgezinde gemeente in St. Annaparochie gemeld dat ik gedoopt wilde worden. Na een aantal kerken in mijn omgeving bezocht te hebben, voelde ik me daar thuis. Dat was de start van een heel traject, samen met de dominee. Heel bijzonder. Zij had alles wat ze wilde vertellen met de hand uitgewerkt. De vele vellen papier heb ik nog steeds. Samen hadden we gesprekken over het leven, over de bijbel, over doopsgezinden, hoe gaan zij met elkaar om, hoe nemen ze besluiten, wat is de geschiedenis daarachter. En natuurlijk over de gemeente, een gemeenschap van mensen, bijna een wonder.

In de doopdienst speelde de muziekvereniging, familie en vrienden waren er. En de hele dienst was er een voelbare directe verbinding tussen de dominee en mij, alsof God tussen ons aan het werk was.

Bij een doop krijg je ook een tekst mee. Voor mij was dat Lucas 10:42, het slot van het verhaal over Maria en Martha: “Eén ding is nodig. Maria heeft het goede gekozen en dat zal haar niet worden afgenomen.”

Binnenkort zal ik schrijven wat dit voor mij betekent. Bezig zijn met die woorden heeft me steeds weer op weg gestuurd, en nu ben ik al elf jaar zelf voorganger, afgestudeerd aan de VU en het Doopsgezind Seminarium. Nog steeds bezig met alles wat ik heb voor die wonderlijke gemeente. En elk jaar op tien september brandt de kaars die ik toen kreeg.

Flora Visser